Week 3

Alweer een week verder....
Het heeft even geduurd maar hier ben ik weer, zelfs van thuis kreeg ik de vraag waar of mijn verhalen bleven...zit nu even in alle rust op het dek bij zonsondergang mijn blog te schrijven. Ik geniet nog steeds van ieder bericht uit Nederland, het is goed om te merken en te weten dat het werk dat hier gedaan wordt gedragen wordt door gebed. Ik hoop dat er ook veel voor de bevolking van Guinee gebeden wordt, wat hebben die mensen het moeilijk, wat een uitzichtloze situatie.
Vorig weekend ben ik op Zaterdag met een groepje naar de markt geweest. Wij hadden nu ook 1 van de dagwerkers mee genomen. Hij kende de weg goed en wist ons veel te vertellen over bepaalde producten, en kruiden, erg bijzonder, zo niet Nederlands.
Op zondag ben ik met 3 andere vrijwilligers opgehaald om naar een plaatselijke kerk te gaan. Heel gastvrij werden wij welkom geheten, de preek was in het Engels en werd vertaald in het Frans. De liederen waren in het Engels en Frans en werden begeleid door zang en handgeklap, en sommigen met een heus electronisch orgeltje. Er komen veel Christenen uit Siërra-Leone, gevlucht voor het vele geweld daar en zij spreken met name Engels.
Van maandag tot vrijdag heb ik alle dagen op de OK gestaan en bij veel operatie's meegeholpen.
Er zijn zoveel schrijnende gevallen en gelukkig weet ik lang niet alles. Onvoorstelbaar, mensen die totaal niets hebben en dus ook nooit geld hebben gehad voor een operatie en nu na 15 jaar van hun hazenlip af worden geholpen. De lach die ze hebben als je ze ophaalt voor OK. Hun leven zal door een simpele ingreep totaal veranderen.
Afgelopen weekend ben ik met 6 andere Nederlanders variërend in leeftijd tussen de 18 en 51 jaar een weekend weg geweest. Het was spannend of alles wel door kon gaan, want alle activiteiten door Mercy Ships georganiseerd waren afgezegd vanwege grote onlusten in de stad.
Bij die onlusten en demonstratie's waren doden gevallen en er waren veel politie's en militairen op de been. 2 jaar geleden, ook in september, waren er ook onlusten en toen zijn er honderden doden gevallen, dus iedereen was op zijn hoede.
Gelukkig kregen wij na enige vertraging wel toestemming om te vertrekken. Wij zijn met een taxi vertrokken, de bergen in, de stad uit. Wat een heerlijkheid om even weg te zijn uit Conakry. Even niet al die krotje's en mensenmassa's, even frisse lucht en bomen om je heen. Daardoor moet je wel 1,5 rijden om überhaupt de stad uit te zijn.
Wij zijn naar Parc Milly Mamoudou in Coyah geweest. Wij hadden daar 4 x een 2 persoons kamer gehuurd. Het park ligt in het bos, wel aan een doorgaande weg, aan een snel stromende rivier. Wij werden zeer hartelijk ontvangen met een welkoms drankje en iedereen kwam "ons blanken" even de hand schudden en welkom heten. Daarna kregen wij een kamer toegewezen en konden wij naar bed. eerst even een controle op insecten en ander ongedierte, gelukkig viel er niet zoveel te bekennen.
Voor ons huisje zaten 2 nachtwakers, bewapend en al de wacht te houden, toch wel een beetje een veilig gevoel. Er was voor ons een activiteiten programma opgesteld, om ons zoveel mogelijk van Guinee te zien, van de mensen en hun cultuur. Dus op zaterdagochtend om 9 uur ontbijt en om 10 uur op pad voor een wandeling langs de rivier. Wij werden met de auto naar een hoger gelegen gedeelte gebracht vlakbij een waterval. Wij kregen 2 gidsen mee, een vertaler en iemand van het Parc. Wij gingen door het water richting waterval, en wat bleek, de hele terugtocht moest door het water omdat het regenseizoen was en er geen droog pad was. Het was een tocht van klimmen, glijden, vallen, glibberen en weer opstaan, drijfnat worden en afzien. Kregen nog een giga bui op ons dak, er was geen droog draadje meer te bekennen. De temperatuur was goed, en de stemming opperbest. in de middag zouden wij naar het dorp om andere projecten te bezoeken onder de paraplu van dezelfde stichting als het Parc. Na een goede lunch met auto's richting het dorp, geweldig om te zien wat er bereikt kan worden met weinig middelen, maar met goede ondersteuning, en gemotiveerde mensen. Een kinderclub waar men doormiddel van spel en zang een training geeft in concentratie en taal, een optiek, en een telecentrum. Moe maar voldaan weer richting Parc vertrokken. Daar wachtte ons het avondeten met rijst en 2 traditionele sauzen, en ananas als toetje. In de avond werden wij vermaakt met zang en muziek. Als het aan de zangers lag gingen ze tot 2 uur door, maar wij waren om 10 uur totaal versleten.
De volgende morgen gingen wij een bergwandeling maken. Maar voor wij omhoog gingen moesten wij eerst de rivier weer oversteken, met bibberende knieën weer het water in en nu proberen droog te blijven......hoe meer gespannen, hoe sneller je valt, dat is mijn ervaring.
Prompt een natte broek, de wandeling ging de berg op, eerst over gebaande paadjes en al gauw door velden en niet meer over paden. De gids kende het bos, maar het bos verandert door de kap voortdurend waardoor ook de gids het spoor een beetje bijster was. Wij hebben prachtige uitzichten gehad, maar op een gegeven moment maar weer over het zelfde pad weer terug want verder lopen was geen optie meer. Terug op het Parc weer een warm onthaal, met muziek, na een heerlijke lunch op traditionele wijze waren wij allemaal weer blij naar " huis" te kunnen, naar de warme (2 minuten) douche, de airco en je eigen comfortabele hokje. Het was een hele ervaring, maar wat was het intensief. Wat stonken onze kleren en schoenen.Heerlijk in de natuur even weg, maar wat verlang je ook weer naar de stad, naar dat waarvoor je hier bent. Een heel dubbel gevoel en verlangen.
En vandaag is het weer maandag, een nieuwe week is begonnen en gisteren lijkt alweer ver achter ons......
De hartelijke groeten, Wies.